Zły dzień, co okazał się cudny ;-)

Początek dnia był nieco ciężki. Nie wiadomo skąd pojawiło się zniechęcenie, a perspektywa wizyty w Borkowie wcale nie była przyjemna. Nie byłam pewna, co tam zastanę, trochę może jestem zmęczona walką z naturą, co wcale nie chce mi sprzyjać. Ale ja nie poddaję się tak łatwo. No pojechałam.

Chyba nie będzie dla nikogo z moich czytających zaskoczeniem, że wszystkie te fanaberie uleciały jak sen jaki złoty, jak tylko wysiadłam przed moją Borkową bramą. Nie to że zobaczyłam jakiś perfekcyjny i dorodny ogród. Po prostu znalazłam się w miejscu, które kocham, gdzie jest mi najlepiej na świecie, gdzie mogę pracować wśród traw, krzewów, ptaków, żab... Bociany latały nad głową, szpaki chodziły za mną, świergot hałaśliwy, żaby grały, no idylla.   

Dzisiaj porządki rabatowe, ręczna robota tam, gdzie ani kosiarka, ani kosa nie ma prawa wstępu. Pilnuję firletek, kuklików, kiełkujących krwawnic. Nauczyłam się widzieć ich karpy i pilnuję każdej, jak złota. 

A teraz po prostu masa zdjęć. Ogród to czy nie? ;-)

 :-)