Jak zarastała skarpa w Borkowie - początki 2014-2017

Zatytułowałam tę historię w ten sposób, bo wieloletnie próby utworzenia rabaty na skarpie kończyły się właśnie zarastaniem jej po raz kolejny trawą łąkową o kłączach co najmniej pół metra wgłąb tej piaszczystej górki. Trawy rosły bujnie, a kolejne posadzone rośliny przepadały.  Piękne zagospodarowanie skarpy to jak wiadomo jest zadanie generalnie trudne, a jak jeszcze jest to właśnie niemal sam piach i zero cienia, inwazyjny skrzyp błotny i trzciny wokół, to jest to jednak solidne wyzwanie.

Piątek 4 czerwca, data którą zawsze wspominam dobrze z racji 89 roku,  był też dniem w którym uznałam, że moja skarpa, podobnie jak staw obok,  zaczyna jakoś wyglądać.

Dziurawiec olimpijski sprawdził się w tych warunkach doskonale.

Ubiorek wiecznie zielony, to wiadomo, żelazna roślina.

Orszeliny olcholistne to już gorsza sprawa. Łatwo przemarzają, a tu akurat muszą przechodzić jakieś lodowate powiewy, bo historia powtarza się do roku. Teraz dość szybko 'odbiły' i złocą się nowymi listkami.

I kolejna doskonała roślina na to miejsce - aster żeniszkowaty zarasta już spory kawałek piachu, i mam nadzieję, że jego rozłogi pomogą pokonać trawy.

Gęsiówka macedońska niestety nie dała rady, za to ładnie idzie scabioza, nachyłki, a jałowce póki co nie są za duże. Floks szydlasty ma się dobrze, tylko ta jego wersja wiosenna mnie denerwuje ;-)

Jeśli tylko utrzymam reżim prac  przy ciągłym usuwaniu i cięciu traw, dosadzę jeszcze trochę roślin, to wreszcie będę mogła uznać, że skarpa obsadzona.

Skarpa powstała, bo wykopałam staw, o czym wiele razy pisałam. Wierzchnia warstwa, ok. 75 cm to piach z dna stawu, pod spodem gliniasta, zbita jak skała ziemia, do tego turkuć i czerwone mrówki. Gdybym obsadziła ją od razu, przynajmniej uniknęłabym potem walki z trawą, która dość szybko zasiedliła wolny teren.

To jest jesień 2014. Jak widać skarpa jest długa na jakieś 7 przęseł płotu, czyli ponad 20 metrów, szeroka na 2-3 metry i już po paru miesiącach niemal całkowicie opanowana przez łąkę.

Pierwsze próby zrobienia tu czegoś podjęłam w 2015 roku. W kwietniu zanim trawy odżyły zbudowałam drewniane schodki i posadziłam tawuły Van Houtte'a 'Gold Fountain'.

Posadziłam derenie białe, tawliny jarzębolistne i złote pęcherznice 'Luteus'.

Niestety nie dałam rady zrobić tu wiele więcej i rok 2015 zakończyłam tak

Rok 2016 nic tu nie zmienił, tylko szczęśliwa pilnowałam, by posadzone krzewy mogły rosnąć. I rosły, a trawy 'szczerzyły zęby' wokół ;-))))

To była tylko środkowa najwyższa część, gdzie w kolejnym roku 2017 dosadziłam z lewej strony schodków irgi 'Ursynów'

Później dorobiłam zapory, by zatrzymywać piach i wodę

Irgi rosły jak szalone

A jesienią 2017 środkowa część skarpy wyglądała całkiem ładnie. Po prawej i lewej od tego 'centrum' była tylko opozycja, czyli trwa, trawa...

4 lata zajęło mi zagospodarowanie środkowego fragmentu skarpy, ale ten jesienny widoczek cieszył wtedy, a i w kolejnych latach udało mi się utrzymać ten dorobek ;-) Regularne cięcie dereni i tawuł, usuwanie traw, konserwacja drewnianych schodów i do dziś jest tu tak samo.

Co wydarzyło się na skarpie w kolejnych latach? No to już historia na kolejny wpis. Zapraszam do śledzenia mojego mozołu, bo chyba ten opis pokazuje najlepiej, z czym mierzę się każdego dnia w Borkowie. 

Wkrótce o skarpie 2018-2020.